YALNIZIM

Yalnızım, ıssız bir ada gibi…
Kalbim sevgisizlikten dağ,
Ne içinde yaşayanlar var,
Ne de etrafımda benim gibi yalnızlar...

Yalnızım, deniz ortasında kalmış bir sal gibi...
Bir oraya, bir buraya savruluyorum,
Ne elimden tutup çıkaranlar var,
Ne de etrafımda benim gibi savrulanlar...

Yalnızım, eşi kayıp bir ayakkabı gibi...
Kuytu köşeler de küfleniyorum,
Ne beni yıkabilecek cesur bir el var,
Ne de bana eş olacak insanlar...

Yalnızım, bir sürü apartmanın arasında sıkışmış bir ev gibi...
İçimi örümcek ağları sarmış,
Ne benim için içi burkulanlar var,
Ne de benim bu halimi umursayanlar...

Yalnızım, yapayalnız...
Herkes evine çekilmiş, perdelerini çekmiş.
Ne vefa kalmış, ne merhamet var,
Anladım ki; HEP YALNIZLIĞA MAHKÛM KALACAK İNSANLAR!

Tuğba YILMAN